Doktor Rogowski nie czuje się najzręczniej w roli psychologa, lecz jako internista jest także bacznym obserwatorem i sądzi, że Robert Moskwa zbyt często oddaje się swej namiętności. Jest ona nieokiełznana i dzika, potrafi zawładnąć nim bez reszty, bez ograniczeń…

Marzyłoby mi się, aby mój bohater mógł w sposób nagły, nieoczekiwany poddać się swoistej "erupcji emocji"; skoro wynika ze scenariusza, że ćwiczył karate, niech wyjdzie nieco poza garnitur melomana i pokaże na co go stać - na przykład w starciu z ulicznymi chuliganami.

Kiedy byłem dzieckiem, sam sobie konstruowałem teatr. Mama przynosiła mi pudełka po butach, a ja tworzyłem w nich teatralne przedstawienia.

Aktorstwo jakoś spadło mi z piedestału… (śmiech) Fundacja, rzeczywiście, pochłania mi mnóstwo czasu. Ale sporo się dzięki niej nauczyłam: obsługiwać komputer, pisać umowy… I jestem całkiem niezłą bizneswoman! (śmiech)

Zawsze wychodziłem z założenia, że zawsze trudniej dodać, niż odjąć. Już w szkole teatralnej miałem kłopoty z moją nadekspresyjnością, stąd postać Artura Rogowskiego była dla mnie nie lada wyzwaniem! Zwłaszcza w kontekście adrenaliny uczuciowej! (śmiech)

Nie lubię poranków, bo nie lubię wstawać. Za to uwielbiam wieczory, gdy w końcu mogę wrócić do ukochanego łóżka! (śmiech)