Wbrew pozorom ta niespodziewana popularność nauczyła mnie dystansu do tzw. medialnej kariery. Zobaczyłem, że wystarczy parę razy pokazać się na ekranie, a już wszyscy nazywają cię „gwiazdą”.

Chciałabym, chciała”… chodzić w kapeluszu z szerokim rondem, obszernej luźnej koszuli i podwiniętych spodniach po czystej wodzie i patrzeć na swój dom, który stałby gdzieś pod lasem… i być szczęśliwa - tak jak teraz.

Zanim zacznę grać, muszę - sama dla siebie - osadzić słowa, jakie ma wypowiedzieć moja bohaterka w jakimś kontekście. Inaczej, można odnieść wrażenie, że nie pamiętam tekstu! (śmiech)

Lubię wyzwania. Za to nie lubię zbyt długo zostawać w jednym miejscu. Bo to w jakiś sposób mnie „usypia”.

Jestem osobą skrytą. Dlatego odpowiada mi to, że przez wiele osób postrzegana jestem jako ktoś silny, mocny, pewny siebie. Jednak, tak naprawdę, „moja” Małgosia Pieńkowska jest osobą „koronkową”, kruchą.

Teatr pod względem emocji sporo kosztuje – jest dla mnie jak zawarcie paktu o nieagresji z własną duszą – jesteś dla widza jak na dłoni, nie ma tu miejsca na fałsz – musi być prawdziwie i „szlachetnie”.