Ile razy się tak zdarza w życiu, że ma się przyjaciela koło siebie, przez naście lat, a po jakimś czasie, jak wyjeżdża na miesiąc, na chwilę, dopiero sobie zdajesz sprawę z tego, jak ci go brakuje.

Gramy po to, by jednak zaistnieć w ludzkiej świadomości. Nie tylko widzowie nas potrzebują, my ich również. Gdy ktoś mówi: „ Gram tylko dla ludzi, dla widza, bo dzięki mnie on staje się inny, lepszy; dla siebie zaś, ja sam pozostaję przezroczysty” - nie wierzę.

Moim marzeniem jest zwiedzić Meksyk. Chciałabym skosztować oryginalnych, meksykańskich dań, przywieźć sobie ich przyprawy. Podoba mi się wzornictwo i jaskrawe kolory meksykańskich tkanin, muzyka i żywiołowość tamtejszych ludzi.

To właśnie teatr mnie pociąga - inne myślenie, otwartość umysłu, nieograniczona przestrzeń. Przez cały czas spektaklu jestem postacią, którą gram. Mam kontakt z publicznością. To dobry trening.

Zawsze byłam uparciuchem. Nie byłam typowym łobuzem, ale potrafiłam zadzierać w szkole i czasem przynosiłam w dzienniczku uwagę.

Marzena ma w sobie wewnętrzny bałagan. Jest bardzo emocjonalna. Działa szybko i impulsywnie. Myślę, że jest osobą podatną na wpływy innych. Zachowuje się czasem jak ślepe szczenię.