• 
• Mirka z trudem skupia się na pracy. I za każdym razem, gdy wspomina Nataszę, jest bliska łez. - Boże, Irek, nie mogę przestać o tym myśleć… Taka fajna, młoda dziewczyna, taka ładna… Miłość… I co? - Nie mów o tym tak, jakby sprawa była już przesądzona! Bo nie jest! Słyszałaś: Igor dzwonił kilka razy, mówił, że jest już trochę lepiej… Że Natasza lepiej się czuje! Podleśny daje koleżance ostrą burę… A Kuba? Bierze urlop - i przyjeżdża za ukochaną do Frankfurtu.

• 
• Kuba ostrożnie bierze ukochaną za rękę… Jest tak krucha i delikatna, że boi się dotknąć jej mocniej. Ale Natasza posyła mu ciepły uśmiech.  - Nic nie mów! Wiem, że nadal wyglądam bardzo źle… Ale czuję się już znacznie lepiej! - Moja dzielna dziewczyna… - Walczę. Mam dla kogo. - Kocham cię…  

• 
• - Wiem. Miałam już dwie chemie i dobrze to znoszę - Natasza jest pełna nadziei. - Da się wytrzymać. Trzeba tylko… Mocno zacisnąć zęby! - Masz tu dobrą opiekę? Zajmują się tobą? - Bardziej już nie można! A Igor… On bardzo się stara. Nie wiem, czasem zastanawiam się, dlaczego to wszystko robi… Ale chyba nawet nie chcę wiedzieć. Wiem jedno: ja wyzdrowieję. Wyzdrowieję dla ciebie…    

• 
• Wychodząc z sali, Kuba znów się uśmiecha. Wierzy, że wszystko zakończy się dobrze… Jednak Igor przekazuje mu złe wieści.  - Nowotwór nie reaguje na leczenie, Natasza bardzo szybko traci siły… Zbyt szybko. Nie wiadomo, czy w ogóle dojdzie do przeszczepu - Wroński spogląda poważnie na Ziobera. - Nie chciała cię martwić. Dlatego prosiła, żeby ci o tym nie mówić…  

• 
• - Opłaciłem ci pokój do końca miesiąca. Powinieneś zostać, być teraz przy niej… - Wiem. Zostanę - słowa z trudem przechodzą Kubie przez zaciśnięte gardło. - Ale nie chcę, żebyś za mnie płacił. Niczego od ciebie nie chcę! Oprócz tego, co robisz dla Nataszy…

• 
• Czy miłość pokona chorobę - nawet, jeśli lekarze nie dają Nataszy dużych szans? Czy nadzieja, która wciąż trzyma dziewczynę przy życiu, zamieni się w prawdziwy cud? Odpowiedź już wkrótce…