• 
• W samochodzie, Krzyś przesypia kilka godzin. Za to Mirka zaczyna się niepokoić… W końcu, wyznaje Irkowi: - Mam wyrzuty sumienia, że traktujemy go tak instrumentalnie. Wiesz, jak kawałek sera. No, żeby wywabić mysz z norki. To nasza przynęta. Może nie? Tymczasem chłopiec budzi się - i odważnie zapowiada: - Też chcę tatę z stamtąd wyciągnąć… I jak trzeba, to mogę być kawałkiem serca!

• 
• Junior, pełen nadziei, czeka na spotkanie z tatą. Za to Irek zerka niepewnie na Mirkę… - Słuchaj, sytuacja jest dość delikatna, wymaga dyplomacji. A ty czasem działasz z takim "rozmachem"…

• 
• - Moglibyśmy ustalić jakiś system znaków. Na przykład coś o pogodzie. Że zbiera się na deszcz, czy na burzę… - Niech ci będzie: "Deszcz, zbiera się na deszcz!" - Kwiatkowska z trudem panuje nad irytacją. - Jeśli uznasz, że ranię Kubę, wkurzam zakonników, gorszę ojca przeora… Szepnij coś o deszczu, a ja się zamknę!

• 
• Mirka sięga nerwowo po kosmetyki - i szykuje się na "starcie" z zakonnikami. Rozpina guziczki, podkreśla usta… A Irek znów jest w szoku. - Wybierasz się na wybory miss, czy do klasztoru? Czerwona pomadka, tusz… Będziesz trzepotać rzęsami? - Będę trzepotać wszystkim, czym się tylko da!  

• 
• W końcu, przyjaciele docierają na miejsce. A Mirka przekazuje Kubie dobre wieści: - Ktoś bardzo chciałby cię zobaczyć… Jeśli oczywiście się zgodzisz. Krzyś z nami przyjechał, czeka z Irkiem przed klasztorem!  

• 
• I minutę później, ojciec z synem znów są razem… - Krzysiu! Synku… Ziober, wzruszony, z trudem powstrzymuje łzy. Za to "junior" mówi za dwóch.  - Tato i co, kiedy stąd wyjdziesz? - Nie wiem. Jeszcze nie wiem…

• 
• - Przyjechałem na całe wakacje i… Jak tylko poczujesz się lepiej, to daj mi znać! Urządzimy sobie męską wyprawę, chcesz? Namioty, biwaki przy ognisku… Tylko ty, ja i Irek!  W końcu, malec odbiega na chwilę do ogrodu. A Kuba rzuca Podleśnemu badawcze spojrzenie…

• 
• - Naprawdę zajmiesz się Krzysiem w czasie wakacji? - Ty jesteś ojcem, ale ja też nim jestem - w głosie Irka słychać chłód. - Co prawda, nie jest do mnie tak przywiązany, jak do ciebie, ale jakoś sobie poradzimy. Chłopak jest w takim wieku, że bardzo cię potrzebuje… Ale rozumiem, że "spokój i ukojenie" jest dla ciebie ważniejsze, niż syn!

• 
• - Chyba zanosi się na deszcz… - Jesteś taki "uduchowiony"… A wychowanie dziecka to przyziemna sprawa… - Burza. Kurczę, idzie straszna burza! Podleśny rozkręca się - i wbija kolejne "szpile"… Choć Mirka desperacko próbuje go powstrzymać. A Ziober w końcu wybucha. 

• 
• - Czego wy ode mnie chcecie?! - Żebyś wrócił z nami do Warszawy. Przywiozłam nawet na wszelki wypadek twoje rzeczy... - Przykro mi, ale… To niemożliwe! Kilka minut później, zdenerwowany, Kuba odprowadza gości na parking - i znów znika za murami klasztoru…

• 
• - Do bani to wszystko! - Krzyś, załamany, spogląda na zamkniętą bramę. - Niepotrzebnie tu przyjechałem… - Pierwszy raz od czterech miesięcy widziałam, jak Kuba się uśmiecha… Był naprawdę szczęśliwy, że go odwiedziłeś! Mirka próbuje chłopca pocieszyć, ale Krzyś jej nie słucha. A gdy auto rusza…

• 
• - Stój! Zatrzymaj się! - tym razem, w głosie Krzysia słychać radość. - Tato! Irek ostro hamuje - a Ziober wpada zdyszany do samochodu. - I co się gapisz? Jedź! - Się robi, mistrzu! 

• 
• Co wydarzy się dalej? Czy Kuba - dzięki pomocy syna i przyjaciół - wróci do normalnego życia? Odzyska uśmiech, nadzieję… I w końcu pogodzi się z utratą Nataszy? A może… Otworzy się nawet na nową miłość? Odpowiedź już wkrótce…