• 
• Gdy Madzia prosi, by Zduński pojechał z nią do znanego biznesmena - Hofmana - przyjaciel zgadza się bez wahania. Gotów na kolejną, zwariowaną przygodę! Jednak w drodze oboje robią sobie krótki postój. A Paweł zaczyna mieć wątpliwości… - Masz jakiś plan, czy jak zwykle będziesz improwizować?

• 
• - Piotrek miał rację… Jestem skończonym idiotą, że daję się wkręcać w te twoje szaleństwa! - Może i szaleństwa, ale intencje mam dobre! Madzia wzrusza ramionami… A Zduńskiemu humoru to nie poprawia. - Tak, wiem, to chore, że przez jednego dziada twoi podopieczni stracą dach nad głową! Ale ja też niedługo stracę dach nad głową… Boże, kobieto, mam dość własnych kłopotów!

• 
• - Pawełku, nie wyżywaj się na mnie, dobrze? - Madzia, słuchając narzekań kolegi,  traci w końcu cierpliwość. - Nie masz czasu, ochoty, żeby mi pomóc? Trudno. Podrzuć mnie tylko na miejsce, a potem to już… Sama sobie poradzę! A Zduński potulnie wraca za kierownicę - i znów zamienia się w jej szofera…

• 
• W końcu, przyjaciele docierają do wilii Hofmana. - I co teraz? Co robimy? Mam uwieść strażnika, czy staranować bramę? Paweł, widząc ochronę i grube mury, entuzjazmem nie tryska. Za to Madzia uśmiecha się i wyjmuje z torby sprzęt do nagrywania… który wcześniej wykradła podstępem Kindze!       - Jestem dziennikarką, a ty jesteś moim asystentem… Przyjechaliśmy zrobić wywiad!

• 
• Kamuflaż jest dobry. Jednak asystent Hofmana - czujny i podejrzliwy - od razu intruzów wyprasza: - Przykro mi, ale będę musiał odprowadzić was do wyjścia… A gdy Madzia protestuje, wzywa na pomoc ochronę.

• 
• - Weszliście na prywatny teren, proszę opuścić budynek! Ale panny Marszałek to nie powstrzymuje. Kilka minut po tym, jak strażnik zostawia ją za bramą… dziewczyna powraca.

• 
• Tym razem - skacząc przez mur! - Jezu, waga ciężka. Musiałaś tyle zjeść na śniadanie? Paweł, rozbawiony, zerka na koleżankę… I na jej malowniczy upadek. - Nic ci się nie stało? - Nie! Ja jestem jak kot: zawsze zgrabnie spadam na cztery łapy! Chwilę później, przyjaciele szybko przebiegają przez ogród - i w końcu znajdują Hofmana. 

• 
• - Dzień dobry, nazywam się Magda Marszałek! Mam nadzieję, że pan mnie sobie przypomina? - dziewczyna, uśmiechnięta, od razu zaczyna rozmowę. - Poznaliśmy się na Ukrainie. Pracuję w domu samotnej matki i ostatnio wysłałam do pana chyba z pięćdziesiąt maili, na które pan nie odpowiedział… A Hofman jest kompletnie zaskoczony: - Chwileczkę… Jak się tu dostaliście?!

• 
• - Sami weszliśmy. Proszę pana o dziesięć minut rozmowy. Pięć też wystarczy, mogę się streszczać! - Wzywam ochronę…. Biznesmen sięga po telefon… A Madzia wysypuje przywiezione papiery na podłogę - i pada na kolana. - Nie ruszę się stąd, dopóki nie pozbieram wszystkich swoich dokumentów! I nie dam się wyprowadzić! Mowy nie ma!

• 
• - A w ogóle, to gdzie się podziała ta słynna staropolska gościnność?! - w głosie dziewczyny słychać desperację. - Może by nas pan tak zaprosił, poprosił, żebyśmy usiedli, wysłuchał…? A biznesmen, rozbawiony, w końcu kapituluje… - Nasz księgowy przez parę miesięcy wyprowadzał z Fundacji gotówkę… Już u nas nie pracuje, a sprawa jest u prokuratora - Madzia do razu przechodzi do konkretów.

• 
• - Proszę, a tu mam bilans finansowy Fundacji za rok 2011! - Tak, widzę... Tylko, że… Mnie to już nie interesuje. Hofman wzrusza ramionami - a Marszałkówna jest w szoku. - Nie interesuje pana to, że będziemy musieli zamknąć ośrodek, a te kobiety z małymi dziećmi stracą dach nad głową?! - Pięć minut już minęło… Żegnam państwa. Madzia rzuca mężczyźnie bezradne spojrzenie…

• 
• I w tym momencie do akcji wkracza Zduński!   - Podwojenie wartości rynkowej firmy w ciągu zaledwie kilku lat to oczywiście olbrzymi sukces… Ale na tym tle tym bardziej widać PR-owe porażki - Paweł na chwilę zawiesza głos. - Wizerunek firmy buduje się latami, a raz utraconą wiarygodność trudno odzyskać. Wycofanie się z dotacji dla domu samotnej matki może wywołać kolejną falę krytyki…

• 
• A biznesmen, słuchając Zduńskiego, zgadza się jednak sprawę przemyśleć. - Proszę zostawić te materiały, przejrzę je w wolnej chwili, ale… Niczego nie obiecuję! Madzia, szczęśliwa, wraca w końcu z Pawłem do auta… A po drodze znów dogania ich asystent: - Halo, chwileczkę! Przepraszam, mógłbym dostać pana numer telefonu? To nie dla mnie, tylko dla pana Hofmana…

• 
• - Są dwie możliwości… Pierwsza, że wpadłeś w oko asystentowi Hofmana. Druga, że samemu Hofmanowi! W samochodzie, Madzia od razu parska śmiechem. Jednak po chwili, poważnieje: - A tak już serio… Dziękuję. Ale mnie zaskoczyłeś… Jesteś naprawdę dobry w tym swoim… marketingu! 

• 
• - Dzięki, kotku - dziewczyna cmoka przyjaciela w policzek. - Naprawdę mi zaimponowałeś… Ty jeszcze zrobisz karierę na Wall Street, jestem pewna! Co wydarzy się dalej? Ciekawych zapraszamy przed telewizory… I na naszą stronę - na kolejne newsy!