Teresa Lipowska: Jestem wstrząśnięta... Jeszcze nie tak dawno Mariusz do nas wrócił, myśleliśmy, że wrócił już na zawsze… Niestety, tak się nie stało…

Witold Pyrkosz: Widać, że współczesna medycyna jest na tyle bezsilna, że nie do końca można bezkrytycznie polegać na jej decyzjach i pocieszeniach; budować nadziei. Taką nadzieję miałem po powrocie Mariusza z długiego i ciężkiego leczenia. Był uśmiechnięty, szczęśliwy… Być może tak umarł wierząc, że to szczęście już go nie opuści…

Dominika Ostałowska: Śmierć każdego człowieka jest wstrząsem. Tym trudniej pogodzić się z odejściem kogoś tak młodego i pełnego woli życia jak Mariusz. Dziwne jest nawet mówić o Nim, że „był”… A był z jednej strony delikatny, pełen pokory wobec ludzi i życia, z drugiej zaś – silny i mocno wierzący w to, że Mu się uda. Wraz z Nim czekaliśmy na cud… Jakiś czas temu mówił, że ta choroba „uparła się na Niego”. To poczucie przegrywało jednak z Jego pragnieniem życia… Kilka dni temu kiedy z Nim rozmawiałam, miał bardzo konkretne plany na przyszłość; powiedział mi, że na jakiś czas chciałby zrobić sobie urlop od teatru; przygotować recital Brela. Los chciał jednak inaczej. Podarował Mu „urlop od życia”. Teraz wciąż mam odruch, żeby podnieść słuchawkę telefonu i do Niego zadzwonić. A może jednak odbierze?

Tadeusz Chudecki: Mariusz był świetnym aktorem, kolegą i facetem. Choć byliśmy braćmi tylko w serialu, to z powodu Jego odejścia cierpię, jakbym stracił rodzonego brata …