Główną bohaterką spektaklu jest Francuzka - Joanna (Magdalena Walach). Młoda kobieta, grająca na zabytkowym instrumencie - teorbanie - wybiera się na ważne przesłuchanie. Od tego zależy jej dalsza kariera muzyczna. W chwili, gdy chce wyjść z domu, orientuje się, że jej partner - Greg - przez pomyłkę zamknął ją w mieszkaniu zabierając ze sobą klucze. Joanna musi znaleźć sposób, żeby się wydostać…

Otoczona rozlicznymi współczesnymi mediami, rozmawia przez telefony i Internet z koleżanką, bratem, nadopiekuńczą matką. Coraz bardziej zdenerwowana, szuka pomocy u partnera, który zaczyna rutynowy, biznesowy dzień pracy w wieży WTC. Błaga o przyjście ślusarza, czeka na spóźniającą się sprzątaczkę…

Po kolejnym telefonie, Greg chce dostarczyć Joannie upragnione klucze, ale jego wyjście z biura opóźnia się. A zegar nieubłaganie odlicza czas: Joanny, Grega i trzech tysięcy innych ludzi…*

W poniedziałek - widzów zapraszamy do Teatru Telewizji. A już dziś - na krótki wywiad z Bożeną Stachurą!

*Opis spektaklu na podstawie materiałów TVP.

Wystarczyła chwila... - rozmowa z Bożeną Stachurą.

Możesz opowiedzieć krótko o swojej bohaterce ze sztuki "Teorban"?

Gram sprzątaczkę, zwariowaną Meksykankę, spóźnioną do pracy w dniu zamachu, na której przyjście czeka główna bohaterka. Pojawiam się dopiero w finale. To postać bardzo charakterystyczna. Wiedziałam, że Carmela nie może mówić idealną polszczyzną, bo jest imigrantką. Wzięłam więc kilka lekcji u rodowitego Meksykanina i nauczyłam się "z hiszpańska" kaleczyć język. Było z tym trochę śmiechu na próbach.

Spektakl opowiada o dniu, w którym nastąpił atak na WTC - 11. września. Byłaś kiedyś w Nowym Jorku?

Tak, tuż przed nakręceniem spektaklu byłam gościem na  Festiwalu Polskich Filmów w NY. To szalone miasto! W ogóle nie zasypia.W nocy, neony rozświetlają je jak za dnia. Ale po wybuchu, jego atmosfera się zmieniła. Teraz to miasto policyjne… Przynajmniej tak oceniają to ludzie, z którymi rozmawiałam.

A odwiedziłaś miejsce zamachu - Strefę Zero?

Tak, to nieprawdopodobne przeżycie. Widziałam wyrwę w ziemi - wielką dziurę w miejscu, gdzie kiedyś stały oba wieżowce, symbole gospodarczej potęgi Stanów…Wstrząsające wrażenie. Chodząc po ulicach Manhattanu cały czas czułam grozę tych wydarzeń. Obserwowałam, jak Nowy York żyje, pulsuje i cały czas myślałam, że tamtego dnia - 11. września - było tak samo. Ludzie siadali w kawiarenkach, zaglądali do Internetu, zamawiali kawę, mieli swoje plany… I nagle, w samym środku miasta, wszystko zamarło.

Wykorzystałaś te wspomnienia w pracy?

Do swojej postaci akurat tych przeżyć nie potrzebowałam, bo moja Carmela nie miała pojęcia o tym, co się wydarzyło. Ale przyniosłam dla kolegów album, który przywiozłam z Nowego Jorku - ze zdjęciami, dokumentującymi moment wybuchu i przebieg akcji ratowniczej. Przed nagraniem, na próbach, wszyscy go oglądaliśmy. I pamiętam, że największe wrażenie zrobiło na nas zdjęcie biura - a raczej fragmentu, który  ocalał - eleganckie biurko, obrotowy fotel i... gruz. Mam nadzieję, że nasz spektakl odda atmosferę tego dnia. To, jak bardzo ludzie byli zdezorientowani i jakim szokiem był dla nich atak. Wystarczyła jedna chwila, by wszystko bezpowrotnie odeszło…

Rozmawiała: Małgorzata Karnaszewska